Estampas do meu amigo Pepiño
0 / 5. Votos: 0
Estampas do meu amigo Pepiño
XUSTIFICACIÓN
Que ha ser breve.
Emporiso, coido que pola miña banda é unha obriga xustifica-la publicación destas Estampas, porque sete delas xa viron a luz en castelán dende fai quince anos (1964) en ‘La Voz de Galicia’ e coido que a titulada ‘Pepiño vai á vila’, publicouse o 22 do Nadal de 1966. Tal xustificación é, nembargantes, unha doada angueira porque das outras doce Estampas que, coas sete, compoñen este libriño, nove non pasaron entón a censura sen que o Xornal, nin o seu Director daquela, tiveran delo culpa ningunha. Xa que logo, ben se entende que queira aproveitar o aire de libertade que hoxe estamos a respirar pra espalla-lo pensamento propio e que, así, faga esta xuntanza de pequenas narracións encol da vida do meu amigo Pepiño.
Ningún feito importante (agás que unha vaca fale) e ningunha situación sociolóxica son irreales nestas Estampas. Algunhas delas, como é lóxico, son as miñas mesmas esperencias persoales de neno, ou fun testigo delas. Pola outra banda, Pepiño foi sempre, tamén, un neno real, non maxinado.
—
Somentes quero engadir que as sete Estampas xa publicadas en ’La Voz de Galicia’ son as que corresponden, neste libriño, ós números 1, 2, 3, 4, 6, 15 e 17. Nembargantes, o feito narrado na Estampa número 18 titulada ‘A escopeta do sal’ foi tamén publicado no devandito Xornal o día 2 de setembro de 1965, pero non coma unha vivencia máis dun Pepiño.
Engadiréi, tamén, que á Estampa número catro ‘O grao do corvo’ concedéuselle o ‘Premio Fernández Latorre’ do ano 1964.
As que non puiden publicaren por mor do seu contido e crúas espresións foron a 5 ‘O día do Preceuto’ (lóxico); a 7 ‘A Ceguiña’ (feridora), a 8 ‘As eleccións’ (¡madia leva!), a 9 ‘As vacas de Pepiño’ (ruin), a 10 ‘Festas e festixolos’ (denigrativa), a 13 ‘Os medos do pai de Pepiño (anticaciquil), a 14 ‘Pepiño na escola’ (pornográfica, malia que a poesía de Pepiño ainda se cante hoxendía), a 16 ‘A historia do Xan’ (mensaxeira) e a 19 ‘O Anticristo’ (xa polo título e, ainda máis, anti-réxime). As Estampas 11 e 12 non tiven oportunidade de dalas ó prelo. De seguro non terían atranco ningún.
Teño, tamén, que lembrar neste intre o que non esquecín (coma ben nado) ó longo dos anos: o azo que supuxeron pra mín as críticas ós meus traballos daquela época, publicadas na ‘Revista de Economía de Galicia’ (Editorial Galaxia). Soupen daquela que o galeguismo deixara na casa semente dabondo pra rexurdir.
—
O feito de que cada Estampa sexa unha testemuña dos últimos anos non me xustifica, emporiso, de te-la afouteza, no intre de facer esta publicación, de acompañalas con candasúa estampa plástica correspondente. A execución plástica permitiume verquer i espresa-lo amor ó traveso da man dun xeito tan directo que a man, e un mesmo, trema. E pra mín, pra miña satisfacción, non importa descoñece-la técnica que, dende logo, fai falla pró fenómeno da transmisión do sentimento, porque o arte, coma o amor, é un cultivo mental. Xa vostedes se decatarán que non son pintor, pro esta actividade supuxo pra mín, xa que logo, unha íntima satisfacción e o achádego, nos óleos, dun vieiro de realización persoal asoballante.
E remato xa pedíndolles que disimulen, tamén, tódalas chatas que atopen na utilización, ainda conflictiva, dunha lingua que adeprendín de neno na aldea, a carón de tantos Pepiños coma foron os meus compañeiros na escola da Cima e que hoxe, e sempre, serán o máis importante que, pra mín, ten a nosa terra.
ODON L. ABAD FLORES
Agra de Samoedo, Abril do ano 1979